در باره پرهیزكارى

362.وَ رُوِيَ أَنَّهُ (علیه السلام) قَلَّمَا اعْتَدَلَ بِهِ الْمِنْبَرُ إِلَّا قَالَ أَمَامَ الْخُطْبَةِ أَيُّهَا النَّاسُ اتَّقُوا اللَّهَ فَمَا خُلِقَ امْرُؤٌ عَبَثاً فَيَلْهُوَ وَ لَا تُرِكَ سُدًى فَيَلْغُوَ وَ مَا دُنْيَاهُ الَّتِی تَحَسَّنَتْ لَهُ بِخَلَفٍ مِنَ الْآخِرَةِ الَّتِی قَبَّحَهَا سُوءُ النَّظَرِ عِنْدَهُ وَ مَا الْمَغْرُورُ الَّذِی ظَفِرَ مِنَ الدُّنْيَا بِأَعْلَى هِمَّتِهِ كَالْآخَرِ الَّذِی ظَفِرَ مِنَ الْآخِرَةِ بِأَدْنَى سُهْمَتِهِ.

روایت شده است كه امام علیه السّلام كمتر مى شد كه بر منبر نشیند مگر آنكه پیش از  

ص1260

خطبه خواندن (در باره پرهیزكارى) مى فرمود 1-اى مردم، از خدا بترسید كه هیچكس بیهوده آفریده نشده تا بازى كند، و خود سر رها نگشته تا كار بیجا انجام دهد، 2-  و نیست دنیاى او كه خود را برایش آراسته و نیكو نموده عوض و جا گیر آخرتى كه آنرا بد نگریستن نزد او زشت وانموده است، 3-  و نیست مغرور و فریفته اى كه به بالاترین همّت و كوشش خود از دنیا فیروزى یافته باشد مانند دیگرى كه از آخرت به كمترین نصیب و بهره خویش دست یافته (زیرا اگر شخص پادشاهى روى زمین بدست آورد با كسی كه كار كوچك كم بهره اى براى آخرت انجام دهد یكسان و برابر نمى باشد چون فیروزى او با همه گرفتاریها و اندوههاى بیشمار بپایان رسیده و نیست گردد و فیروزى دیگرى همیشگى بوده هیچ غمّ و اندوهى بآن راه نخواهد یافت).